Modernizm Kataloński to styl architektoniczny, jaki zrodził się w Barcelonie w na przełomie XIX i XX w.  Barcelona, która przeszła w tamtym okresie całkowitą przemianę, przebiła się przez średniowieczne mury miejskie i rozrastała wchłaniając w swoje granice kolejne miasteczka i wypełniając przestrzeń pomiędzy nimi. Nowa Barcelona to nowi mieszkańcy, nowa, szeroka dzielnica EIXAMPLE, oraz nowy styl ,,Modernista'', który był z jednej strony wyrazem wielkich ambicji bogatych przemysłowców i pragnieniem wyeksponowania swojego majątku, a z drugiej był wyraźną potrzebą zdolnych architektów urzeczywistniania swoich nietuzinkowych projektów i zademonstrowania swojej postawy politycznej. Barcelona przełomu wieków to miasto niespokojne, dudniące od środka społecznymi konfliktami, sprzeciwiające się monarchii, kościołowi, oraz wspierające katalońskie ruchy niepodległościowe. Styl Modernista, był sposobem wyróżnienia Barcelony, która aspirowała by zaistnieć ze swą tożsamością , swoim zdaniem i swoim kolorytem. Architektura, podobnie jak poezja czy malarstwo była środkiem wyrazu dążeń do niepodległości Katalonii a przy tym w pełni spełniała rolę społeczną dając wszystkim tę samą możliwość obcowania ze sztuką w codziennym życiu. Powrót wielkich majątków zza oceanu, wielkie przemiany ekonomiczne po wynalezieniu energii parowej i idące za tym nieodłączne przemiany społeczne spowodowały, ze zdolni katalońscy architekci mogli realizować swoje wizje za sprawą wielkich majątków bogatych przemysłowców i pozostawić nam całą listę wielkich dzieł sztuki, które dodają Barcelonie wyjątkowości i uroku a także pozwalają na ciągłe odkrywanie tego wspaniałego miasta.  

Najbardziej znani przedstawiciele stylu Modernista:  

Antoni Gaudi 

 (Sagrada Familia, Park Guell, Casa Batllo, Casa Mila, Casa Vincens, Bellesguard...) 

Luis Domenec i Montaner 

 (Hospital San Pau, Casa Lleo i Morera, Palau de la Musica Catalana) 

Josep Puig i Cadafalc 

Kolorowy bajkowy labirynt alejek, wiaduktów, w którym architektura harmonijnie komponuje się z przyrodą, zgodnie z założeniami i wizją Antoniego Gaudiego. Zaprojektował on to miejsce dla swojego przyjaciela, zleceniodawcy, mecenasa, Eusebiego Güella jako osiedle dla zamożnych mieszkańców. Pomysł na deweloperską inwestycję okazał się jednak fiaskiem i dlatego ostatecznie rodzina Güell zdecydowała, że obiekt ten przeszedł w ręce miasta Barcelony  i stał się jej  najsłynniejszym i najczęściej odwiedzanym Parkiem. Najdłuższa na świecie ławka serpentyna  zdobiona porcelanową mozaiką wieńczy główny plac i jest idealnym miejscem dla odpoczynku po długim spacerze. Można z niej podziwiać przepiękną panoramę miasta, która rozpościera się u podnóża parku. Znajdziemy tu także wiele funkcjonalnych rozwiązań, które miały służyć mieszkańcom ostatecznie niepowstałego osiedla, a które dzisiaj spełniają inne funkcje, niektóre praktyczne inne zaś ozdobne, jak słynna ,, salamandra'', która z zaworu wodnego stała się fontanną a przy tym wizytówką parku i samej Barcelony.